Gdy prawie rok temu dowiedziałam się, że już wkrótce Indie staną się moim nowym domem, od razu popędziłam do księgarni. Na początku – internetowej, bo wtedy mieszkałam w Pradze, a szukałam, po pierwsze, książek o Indiach po polsku (wiedziałam, że po angielsku dokupię na miejscu bez problemu), a po drugie książek po polsku „na zapas”, abym nie cierpiała na brak ojczystego słowa na obczyźnie. Siłą rzeczy selekcja była dosyć przypadkowa – nie miałam czasu i możliwości, by starannie sprawdzać recenzje, a tym bardziej przerzucić parę stron. Już na miejscu, w Indiach, odkryłam oczywiście, że kilka z nich okazało się być pomyłką, ale wpisuję to w koszta! W końcu, każda zła książka pozwala bardziej docenić tę dobrą, gdy już się trafi.

Czytanie zaczęłam od tzw. lekkich, łatwych i przyjemnych oraz najmniej zaawansowanych „krajoznawczo” – po pierwsze, żeby się szybko z nimi rozprawić i „mieć z głowy” – po drugie, w odwrotnej kolejności mogłyby się okazać już nie do strawienia.

Na pierwszy rzut poszła opowieść Marzeny Filipczak o jej półrocznej samotnej podróży do kilku azjatyckich krajów pod tytułem „Jadę sobie. Azja. Przewodnik dla podróżujących kobiet”. Mogę potwierdzić, że jest to książka o jeżdżeniu. Na okładce widać uroczy kolorowy autobus, a większość chyba tekstu jest opisem różnych środków lokomocji, przemieszczania się nimi, niewygód w nich, kupowania  biletów na nie, targowania się o cenę powyższych. Pod koniec książki już nie pamiętałam, na jakiej to górskiej ścieżce i który się popsuł, gdzie ktoś wymiotował przez okno, a gdzie ktoś inny chrapał. Nawet dialogi obrazujące specyfikę zakupu biletów np. w Indiach, wywoływały wrażenie Déjà vu. Wbrew tytułowi nie jest to jednak przewodnik, chociaż druga część ma charakter poradnika.

Szybko się tę książkę czyta i, niestety, jeszcze szybciej zapomina. Głównie jest to winą kompozycji, a raczej braku jakiegokolwiek na nią pomysłu. Nie jest tajemnicą, że jej pierwsza część powstała na podstawie blogu, który początkowo był zlepkiem maili autorki wysyłanych do jej przyjaciółek, a potem  pisanym już przez nią samą na bieżąco w podróży. Niestety, książka ma wady blogu przy jednoczesnym braku jego zalet. O ile bowiem w zapiskach „w drodze” nie razi ani kolokwialny język, ani powtórzenia, ani nawet powierzchowność ujęcia jakiegoś tematu, o tyle w książce drukowanej, owszem, tak. Co rusz czytelnik/czka potyka się o zwroty typu: „często gęsto”, „rozwaliło mnie”, „lokalesi”, „rządzi kurczak” (to o malezyjskiej kuchni), „dawka wścieklizny”. Dziwi tym bardziej, że autorka ma za sobą dziennikarską karierę (w tym na stanowisku redaktor naczelnej). Oprócz bogatego słownictwa brakuje jej nawet reporterskiej ciekawości. O ile w blogu śmiało można napisać, że jadło się coś, „co wygląda jak gruszka, a smakuje jak słodka kalarepka” i liczyć na to, że ktoś podpowie nazwę, w książce wypadałoby już tę nazwę znać. Lub nie pisać wcale. Z drugiej strony nie ma tu świeżości pierwszego spojrzenia, detalu, „pierwszego planu”. Nawet perspektywy czasowe są przemieszane. Jeśli czytam zdanie: „Połowę czasu w Indiach spędziłam w autobusach i zaczynam coraz bardziej to lubić, choć nieraz potrafią dać w kość„, to nie wiem, czy jest ono pisane po wyjeździe z Indii („spędziłam”), czy w trakcie pobytu („zaczynam to lubić„). Druga część podobała mi się bardziej – tu już treść była bardziej uporządkowana tematycznie, aczkolwiek, z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że nie wszystkie informacje dotyczące Indii znajdują potwierdzenie w  Delhi (np. brak salonów fryzjerskich), gdzie autorka była tylko przejazdem.